Op 4 januari presenteerde Raoul Kramer (1978) zijn door hemzelf gepubliceerde fotoboek ‘Lost Track’ in Galerie Bart te Amsterdam.
Als fotograaf heeft Kramer ondanks zijn jonge leeftijd al aardig wat ontwikkeling doorgemaakt. Van confronterende fotojournalistiek op de Westelijke Jordaanoever via schilderachtige portretten van families in China ging hij naar een meer abstracte fotografie: simpelweg het vastleggen van wat er is zonder dat het mooi of verhalend hoeft te zijn.
‘Lost Track’ vertelt het verhaal van de spoorlijn die zo’n 65 jaar geleden met dwangarbeid werd aangelegd in Burma en Thailand. De opa van Kramer was een van de dwangarbeiders en vertelde er vaak over. In 2009 bekijkt de jonge Kramer de overblijfselen van het spoor door het oog van zijn anologe camera.
Met de verhalen van zijn opa in het hoofd is het als het ware een reis terug in de tijd. Het boek is mooi opgebouwd met foto’s die om de zoveel kilometer zijn gemaakt en pas door de bijschriften een diepere betekenis krijgen. Een paar heuvels, een rotswand, een stuk bos, op het eerste gezicht lijkt het een nietszeggend beeld maar als je het bijbehorende verhaal leest op de linkerpagina kijk je plotseling met hele andere ogen. Het ontwerp door Eva van der Schans is ook zeer effectief: bijschrift op de linkerpagina, foto op de rechter, veel witruimte bij de tekst, zonder opsmuk, op onverwachte momenten verticaal een oude, authentieke zwartwit foto haast los bijgevoegd.
